H ζωή μετά...

 

Μετά από καιρό, έψαχνα μία καλή αφορμή να ενεργοποιήσω και πάλι το ''Lakiscorner''. Νομίζω ότι τη βρήκα σε αυτό το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο blog ''Ξεπέρασέ τους'' του φίλου και συνεργάτη δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Κουτλιάνη.

Έχει να κάνει με το μέλλον των νέων που από μικρά παιδιά μαθαίνουν το ποδόσφαιρο στις ακαδημίες, αλλά τελικά δεν καταφέρνουν να γίνουν ποδοσφαιριστές.Τι θα κάνουν μετά;Πως θα συνεχίσουν τη ζωή τους;Γιατί πολλά από αυτά τα παιδιά πέφτουν στην κατάθλιψη;

Noμίζω ότι αξίζει να αφιερώσετε λίγα λεπτά για να το διαβάσετε!

Κλικ εδώ : Η ζωή μετά...

Πάει ο παλιός ο χρόνος...

''Άλλος ένας χρόνος στην καμπούρα μας'', συνηθίζουμε να λέμε στο κατώφλι της νέας χρονιάς, αποχαιρετώντας την προηγούμενη...

''Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά…'', έλεγε το χαρωπό  τραγουδάκι που μάθαμε στο Δημοτικό και φέτος νομίζω ότι έχουμε πολλούς λόγους να γιορτάσουμε που φεύγει το 2020! Άσχετα αν δεν μας επιτρέπεται... 

Ειλικρινά όμως, αν αλλάξει το τελευταίο ψηφίο στην αναγραφή του χρονολογικού έτους, τι θα αλλάξει πραγματικά; Το έχετε αναλογιστεί αυτό σοβαρά, πέρα από τα ευχολόγια που είναι απολύτως αναγκαία για να μας δίνουν κουράγιο και να μας αλλάζουν την διάθεση προς το καλύτερο;

 Θα ''σβήσει'' ο Covid-19 ως δια μαγείας; Θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και θα αρχίσουμε να λέμε πάλι ''καλημέρα'' και ''γεια σου'' αντί να προσπερνάμε αμίλητοι; Θα τελειώσει επιτέλους η περίφημη λιτότητα, την οποία σαν πολιτικό-οικονομικό όρο την θυμάμαι από παιδί, δεκαετία '80 με ΠΑΣΟΚ (που πολλοί τώρα θέλουν να παρουσιάζουν στα social media σαν παραδεισένια περίοδο, αν είναι δυνατόν...); 

Θα αυξηθούν μήπως οι μισθοί, όπως θέλουν να μας πείσουν, επειδή για ένα χρόνο (και όχι μόνιμα) θα καταργηθεί η ''έκτακτη'' παρακράτηση λόγω εισφοράς αλληλεηγγύης;

Θα αλλάξει ο τρόπος που οδηγούμε, κρατώντας το κινητό στο χέρι επειδή το ''1'' θα αντικαταστήσει το ''0'', μόλις η ώρα περάσει τη 12η βραδυνή στις 31/12; Θα καταφέρουμε να δώσουμε στα παιδιά πραγματική ελπίδα ότι ο κόσμος που ζούμε βελτιώνεται ή θα μείνουμε σε υποσχέσεις κούφιες και θα τρέχουμε αλλόφρονες να καλύψουμε υποχρεώσεις και λογαριασμούς;

Θα στηριχθεί κάποια στιγμή ουσιαστικά η Δημόσια Υγεία που κράτησε όρθια την κοινωνία μέσα σε όλο αυτό το χάος της πανδημίας; Θα ενισχυθεί η Δημόσια Παιδεία για να έχουν όλοι πραγματικά ίσες ευκαιρίες; Θα σταματήσει η Πολιτεία να χρηματοδοτεί τις ζημίες των Τραπεζών και τα Golden Boys; Θα νιώσουμε ποτέ περήφανοι ως Έλληνες; 

Θα γίνει επιτέλους μία σωστή αξιολόγηση κάπου, οπουδήποτε; Θα μας αφήσουν να ευχαριστηθούμε το ποδόσφαιρο χωρίς να υπάρχει μία μόνιμη καχυποψία και σταθερή προσπάθεια χειραγώγησης ατόμων, συνειδήσεων, οργανισμών;

Σας φαίνονται κάπως ''βαριά'' όλα αυτά, πιθανότατα…

Είναι πράγματα που έρχονται στη σκέψη. Που προβληματίζουν, μαζί με πολλά άλλα. Απλά τα καταγράφω και ψάχνω λύσεις, απαντήσεις...

Θέλουμε προτάσεις, για να είναι το 2021 επιτέλους και πραγματικά καλύτερο από το 2020!

Δεν φταίει το 2020 που είχαμε κορωνοϊό, δεν φταίει το 2019 που χάσαμε κάτι, δεν φταίει το 2018 που αρρωστήσαμε, δεν φταίει το 2017 που δεν πετύχαμε αυτό που θέλαμε, δεν…

Αυτό που φταίει είναι τα διαχρονικά μας πάθη και λάθη, ο εγωισμός και η ξεροκεφαλιά. Η αδυναμία να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα, η προσκόλληση στα παλιά. Η μικροπρέπεια, η ζηλοφθονία, η κακία. Αυτά πάντα υπήρχαν αλλά σαν να γιγαντώθηκαν μέσα στις δυσκολίες και δεν κάνουν πλέον ούτε (κακή) εντύπωση! Θεωρούνται δυστυχώς δεδομένα (έτσι είναι, δεν αλλάζουν αυτά...). Η πίεση αναδεικνύει χαρακτηριστικά...

Σίγουρα υπήρξαν και εποχές που υπερίσχυε το ''καλό'', το θετικό, η αλληλεγγύη, η γενναιοδωρία και το ''ευ αγωνίζεσθαι''. Όχι με τη λογική του κάθε πέρσι και  καλύτερα. Ούτε με τα δικά μας χρόνια της αθωωότητας, που ίσως ήταν και ...αφέλειας. 

Με τη λογική της ανθρωπιάς και μόνο, που με την υπερβολική χρήση της τεχνολογίας και την έλλειψη άμεσης επαφής χάνεται...

Tι μπορούμε να κάνουμε; Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και προφανείς απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Ας κυκλοφορούν δεκάδες εκατοντάδες βιβλία, εγχειρίδια με τις απαντήσεις για όλα: ''πώς να κοιμηθείτε σωστά'', ''πώς να τρώτε σωστά'' και φυσικά ''πώς να γίνετε πλούσιοι''!

Αφού υπάρχουν λοιπόν οι ''συνταγές'', τα ''καλούπια'', γιατί δεν τα χρησιμoποιούμε να τελειώνουμε και να πάμε να πιούμε τον καφέ μας χαλαροί κι ωραίοι; Mασημένη τροφή μας δίνουν...!

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα! Η μασημένη τροφή, η εύκολη λύση, το γρήγορο φαγητό, οι έξυπνες συσκευές και τελικά γύρω μας…άνθρωποι ανόητοι, άβουλοι, ανέκφραστοι και κυρίως άτολμοι!

''Γιατί ρε φίλε, εσύ περνιέσαι για ξύπνιος;'' θα σκεφτεί αναμενόμενα κάποιος. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη : ''Όχι βέβαια!'' Mέσα σε αυτό τον βάλτο της καθημερινότητας είμαι κι εγώ...αλλά ψάχνω ρε γαμώτο, προσπαθώ, ελπίζω!

 Δεν μπορώ τις δικαιολογίες που λένε τα παιδάκια όταν δεν έχουν διαβάσει, δεν μπορώ την υποκρισία και κυρίως τρελαίνομαι όταν μου λένε ''...ότι και να κάνεις , δεν αλλάζει τίποτα''!

Επομένως τί;

Nα το ρίξουμε στο διάβασμα, στην αυτοβελτίωση (που είναι και της μόδας), στη yoga , στις pilates, που τέλος πάντων;

Καλά όλα αυτά για όποιον μπορεί και τα κάνει, αλλά αν μπορώ να προτείνω ένα πράγμα, αυτό που θα ήθελα σαν ευχή για το 2021, θα ήταν το εξής:

''Σταμάτα να αδιαφορείς, πάρε θέση στη ζωή σου, πάλεψέ το κι ας μη γίνει τίποτα''. 

Ίσως έτσι αλλάξει λίγο το 2021, μετά το 2022, το 2023…

Καλή Πρωτοχρονιά φίλοι μου!

Η ζέστη φταίει

Τους μήνες του καλοκαιριού τα Σαββατοκύριακα στην Αθήνα χωρίς αντικείμενο (είτε δουλειάς, είτε διασκέδασης) δεν είναι και ότι καλύτερο!

Όταν είσαι νέος και έχεις διαθέσιμο χρόνο, όρεξη και διάθεση να βγεις , να πας για μπάνιο και γενικά να περάσεις καλά, δεν πρέπει να αφήνεις το χρόνο να περνάει!

Θα έρθει η εποχή που τη μία θα δουλεύεις, την άλλη θα έχεις μικρά παιδιά, κάποια άλλη θα έχεις να φροντίσεις έναν άρρωστο και πάει λέγοντας.

Τα Σαββατοκύριακα στην Αθήνα όταν έχει πολλή ζέστη, είναι μία δύσκολη υπόθεση. Η κατάθλιψη παραμονεύει, η απογοήτευση του ''γιατί πάλι δεν κατάφερα να κανονίσω μία βολτίτσα'' σε κατατρέχει και ο κλιματισμός με τις τηλεοπτικές επαναλήψεις δεν σώζουν την κατάσταση...

Η καλή παρέα, με φίλους αγαπημένους είναι το μόνο αντίδοτο. Αν προσθέσεις και μπυρίτσα παγωμένη με καλό μεζέ, η επιτυχία είναι δεδομένη. Αλλά ρε παιδιά, αν περάσετε μια καλή βραδιά, μην τρέχετε να την ανεβάσετε στο intastagram, χαρείτε τη για πάρτη σας!

Μην ξεχνάμε ότι χάσαμε και το Εuro φέτος, που θα βοηθούσε πολύ να περάσουν κάποια ανιαρά και ζεστά βράδια, μέχρι να έρθει η άδεια...

Βέβαια και η άδεια δεν είναι πανάκεια, αλλά πρέπει να σβήσουν οι μηχανές έστω και για λίγο. Πρέπει να βγάλεις για λίγες μέρες το ρολόϊ από το χέρι σου για να ξεχάσεις τις αγχωτικές σου καθημερινές ρουτίνες. Πρέπει να απενεργοποιήσεις τις υπενθυμίσεις για λίγες μέρες. Κανένα εκτός από τα θέματα υγείας δεν είναι τόσο επείγον. Αυτά τα γράφω για μένα...

Οι λογαριασμοί πάλι εκεί θα είναι να περιμένουν.Η εφορία το ίδιο. Σωτηρία δεν υπάρχει, το έχουμε πάρει απόφαση. Συμβιβασμός, ρεαλισμός ή αποδοχή; Διάλεξε ότι θέλεις...

Το ζητούμενο είναι ένα:Φύγε από την πόλη όσο περισσότερο μπορείς και όταν έχεις την ευκαιρία μη διστάζεις δευτερόλεπτο.

Ειδικά στην Αθήνα, αν είσαι σε ηλικία που έχεις σταματήσει τo clubbing και τα ποτά, μόνο η παραλία μπαλώνει κάπως τα πράγματα. Και η καλή παρέα , το είπαμε παραπάνω, αλλά έχω βαρεθεί να ακούω ''χαθήκαμε ρε γαμώτο, πότε θα τα πούμε. Πάρε τηλέφωνο''και να μην παίρνει κανείς....

Όλοι καθόμαστε σαν αποβλακωμένοι και βλέπουμε Σπύρο Παπαδόπουλο ''Στην υγειά μας'' κάνοντας ποσταρίσματα στα social media, λες και είμαστε στα μπουζούκια....Περασμένα μεγαλεία.

Μην ανησυχείτε όμως, η ζέστη είναι....θα περάσει κι αυτό!

Είμαι γερός, άρα ελπίζω

Ένα πλάκωμα, μια στεναχώρια, ένας εκνευρισμός σε πιάνει ώρες - ώρες με τον αναγκαστικό εγκλεισμό λόγω κορωνοϊού. Αυτό που οι διάφοροι τυχάρπαστοι celebrities προσπαθούν να μας πείσουν, κατά την πάγια τακτική τους, ότι όλα είναι τέλεια και ανεβάζουν στους προσωπικούς τους λογαριασμούς στα social media κάθε σαχλαμάρα που κατεβάζει το μυαλό τους για να μας πείσουν ότι περνάνε τέλεια ''εντός των τειχών'', απλά δεν υπάρχει. Περισσότερο καλύπτει τη δική τους ανάγκη για προβολή, παρά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. 



Μαζί τους κι όλοι εμείς οι ''ανώνυμοι'' που ψάχνουμε στο facebook, στο twitter, στο instagram ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο…. 

 Σίγουρα σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε, ο καθένας αντιδρά διαφορετικά. Ανάλογα το χαρακτήρα, τη συγκυρία, την ιδιοσυγκρασία άλλος περνάει και δεν ακουμπάει, άλλος πανικοβάλλεται, άλλος μένει ακίνητος και περιμένει. 

Είναι βέβαιο ότι χρειάζεται να επικεντρωθούμε στα καλά και μια  σκέψη είναι να αναπληρώσουμε το χρόνο που όλοι ψάχναμε για να κάνουμε διάφορα που αναβάλουμε συνεχώς λόγω έλλειψης χρόνου!Διάφορα που έχουν να κάνουν με τον εαυτό μας και την οικογένειά μας και κυρίως να αξιοποιήσουμε το χρόνο μαζί. Αυτό το απλό που τόσα χρόνια αγνοούμε και ξαφνικά απορούμε ''γιατί χαθήκαμε;''-''γιατί δεν μιλάμε;'' –''πότε μεγάλωσαν τα παιδιά και δεν το καταλάβαμε…''. 

 Όσοι συνεχίζουν να πηγαίνουν στις δουλειές τους είναι κατά κανόνα ''στα νερά τους''. Η καθημερινότητά τους δεν αλλάζει δραματικά, ούτε και αναγκάζονται να είναι μέσα στο σπίτι 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα. Πολύ περισσότερο όταν ολοκληρώνουν την εργασία τους, ξεκουράζονται περισσότερο καθώς δεν υπάρχουν όλες οι παράλληλες υποχρεώσεις, παιδιά-δραστηριότητες, γυμναστήρια, φροντιστήρια κλπ. 

 Αυτοί που έχουν θέμα, είναι όσοι δεν έχουν δουλειά και η κρίση της πανδημίας δείχνει ότι δεν πρόκειται να έχουν και στο άμεσο μέλλον.

 Η γενική παύση οδηγεί στο άγνωστο, καθώς αν παραμένεις υγιής προβληματίζεσαι κυρίως για το αύριο και την επερχόμενη οικονομική δυσχέρεια λόγω ''παγώματος'' της αγοράς. Αν είσαι από τους (λίγους) άτυχους στη χώρα μας που νοσούν, αφού η Ελλάδα αντιμετωπίζει υποδειγματικά την πανδημία, κάνεις υπομονή μέχρι να γίνεις πάλι καλά.

 Υπάρχει όμως και μία υποκατηγορία, που αφορά ασθενείς με σοβαρά χρόνια νοσήματα που τυγχάνουν άμεσης και διαρκούς αντιμετώπισης, όπως είναι οι ογκολογικοί ασθενείς και οι νεφροπαθείς. Αυτοί αν δεν έχουν κάποιο συγγενή ή φίλο να τους εξυπηρετήσει τώρα που όλα απαγορεύονται και είναι κλειστά, πραγματικά κινδυνεύουν να πεθάνουν. Από άλλες αιτίες. Δεν έχει σημασία.Όποιος μπορεί ας βοηθήσει, είναι σημαντικό! 

 Και τι θα γίνει όταν με το καλό μας ''ελευθερώσουν''; Θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι; Θα προσέχουμε περισσότερο το περιβάλλον που τόσο ταλαιπωρούμε, όπως διαπιστώνουμε αυτό τον καιρό από την απουσία της ανθρώπινης δραστηριότητας; Θα γίνουμε λιγότερο μεμψίμοιροι, περισσότερο αποφασιστικοί και τελικά σοφότεροι; 

Προσωπικά θα απαντούσα ''όχι''. Η αντίδρασή μας περιμένω να είναι παρόμοια με αυτή που έχουμε όταν παρευρισκόμαστε σε μια κηδεία. Για λίγες ώρες, για λίγες μέρες σπανιότερα δίνουμε εσωτερικές υποσχέσεις για αλλαγές, για σχέδια, για επικέντρωση στα σημαντικά, για αξιοποίηση της κάθε στιγμής που περνάει, αποζητώντας πάντα κάπου τον ιδανικό εαυτό μας.Δεν μπαίνω καν στον κόπο να σχολιάσω αυτούς που η μεγάλη τους απώλεια θα είναι ότι δεν θα σουβλίσουν αρνί το Πάσχα...

 Αρκούν κάποιες μέρες στη δουλειά, μια μικρή βουτιά στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα της, μια μικρή ή μεγάλη αναποδιά για να αρχίσουν τα ίδια λάθη, οι ίδιοι αφορισμοί, οι ίδιες λέξεις και τα αδιέξοδα.

 Άρα τι χρειάζεται, τι κάνουμε; Πως θα συνεχίσουμε; Eίναι κάποιες λογικές αγωνίες...

Όραμα,γενικά και αόριστα είναι η αγαπημένη λέξη των πολιτικών απανταχού, χωρίς όμως να καταφέρνουν να το επικοινωνήσουν στους πολλούς. Το προσωπικό όραμα του καθενός μπορεί να λειτουργήσει σαν φάρος. Κάτι θα μείνει από τις τόσες ταινίες και σειρές που βλέπουμε αυτό τον καιρό! Κάπου θα ''δούμε'' αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε, αυτό ίσως που φοβόμαστε ότι θα γίνουμε...

 Θέσπιση στόχων, θα πουν ψυχρά κάποιοι life coaches σε online διαλέξεις που είναι και της μόδας, δίνοντας από δίπλα και το βιβλίο τους με τίτλους συνήθως παραπλήσιους: ''η τέχνη της επιτυχίας''  -''πως γίνομαι καλύτερος από την κρίση'' - ''50 τρόποι να γίνεις σούπερμαν'' και πολλά άλλα ωραία. 

 Αν μας διδάξει κάτι αυτό το σκηνικό ταινίας επιστημονικής φαντασίας που έχει εγκατασταθεί για τα καλά στη ζωή μας, είναι αποκλειστικά στο χέρι μας. Όχι να το καταφέρουμε, δεν πιστεύω σε συνταγές επιτυχίας. Προτιμώ τις συνταγές μαγειρικής της γυναίκας μου που τώρα στην καραντίνα τις απογείωσε… 

 Θέλω απλώς να ελπίζω ότι όταν έρθει η ''ώρα της απελευθέρωσης'' θα είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε να τρέχουμε και πάλι, από μια καλύτερη ίσως θέση, όπως οι μαραθωνοδρόμοι όταν ετοιμάζονται στην αφετηρία ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους δρομείς, απαλλαγμένοι από βαρίδια και εμμονές.

 Κι αυτό γιατί είδαμε, καταλάβαμε, διαπιστώσαμε ακόμη κι όσοι από εμάς είχαν άλλη γνώμη, πιο τεχνοκρατική ότι πάνω απ’όλα είναι ο άνθρωπος.

 Όλα κρίνονται από την υγεία μας. 

 Είσαι γερός, περπατάς! Τόσο απλά. 

Αυτό μόνο αν κρατήσουμε, θα έχουμε βελτιωθεί έστω και λίγο.

Από τον Μπλιώνα, στον Κούμπα...

Ο αγώνας της αγαπημένης του ΑΕΚάρας είχε τελειώσει με νίκη. Γύρισε από την εκδρομή στο Αγρίνιο χαρούμενος. Όμως δεν πρόλαβε να πάει στο σπίτι του. Κάποιοι ''αντίπαλοι'', κάποιοι ''εχθροί'' είχαν στο νου τους έναν ακήρυχτο πόλεμο. Αυτό μεταξύ των οργανωμένων οπαδών των ομάδων. Σάββατο βράδυ που ο νεαρόκοσμος βγαίνει για να διασκεδάσει, μαζεύτηκαν κάποιοι ψυχικά άρρωστοι για να την ‘’πέσουν’’ στον ΑΕΚτζή Κούμπα και να πάρουν πόντους στον δικό τους αρρωστημένο κόσμο....

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ένα νέο παιδί χαροπαλεύει στη ΜΕΘ του Ασκληπιείου Βούλας, επειδή είχε την ατυχία να τον δουν κάποια ζώα με διαφορετικού χρώματος κασκόλ!

Στις 26 Οκτωβρίου 1986 η φίλαθλη Ελλάδα είχε σοκαριστεί μαθαίνοντας την είδηση της εξ αμελείας δολοφονίας του Χαράλαμπου Μπλιώνα στο Αλκαζάρ,από κροτίδα που εκτόξευσαν οπαδοί του ΠΑΟΚ πριν τον αγώνα ΑΕΛ-ΠΑΟΚ.

Στο μεσοδιάστημα πολλές οικογένειες έχουν θρηνήσει θύματα και ακόμα περισσότερες είναι αναγκασμένες να συντηρούν σακατεμένους ανθρώπους…

Η ΑΕΚ έχει πολλά τέτοια παραδείγματα στη δική της οικογένεια, με πιο χαρακτηριστικό ίσως τον Νίκο Ξηροκώστα. Μακάρι ο Κούμπα να είναι το τελευταίο και όχι μοιραίο.

Αναλύσεις για την οπαδική βία έχουν γίνει άπειρες. 

Γιατί όμως δεν μπορείς να πας ανενόχλητος στο γήπεδο φορώντας τα χρώματα της ομάδας σου;

Γιατί θεωρείς ότι οι οπαδοί των αντιπάλων είναι εχθροί;

Γιατί δεν κάθεσαι στην εξέδρα να δεις τη μπαλίτσα σου και να φύγεις από το γήπεδο ήσυχος;

Γιατί είναι μαγκιά ρε αλήτες να μαζεύεστε 10 και 20 για να χτυπήσετε έναν;

Δεν προσπαθώ να κάνω κήρυγμα. Απλά θέλω να υπερασπιστώ το δικαίωμα να βλέπω την ομάδα μου σε όποιο γήπεδο θέλω και να αναγνωρίσω το ίδιο δικαίωμα στον καθένα που υποστηρίζει άλλη ομάδα από τη δική μου.

Σε μια εποχή που γίνεται αγώνας για ίσες ευκαιρίες στους χώρους εργασίας, στην πολιτική, στο σχολείο...παντού, ανεξάρτητα από το χρώμα σου, το φύλο σου, τη θρησκεία σου, γιατί δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα να λατρεύει ο καθένας τον ποδοσφαιρικό Θεό που θέλει;

Γιατί υπάρχουν ακόμα πρόεδροι ομάδων που νιώθουν την ανάγκη να  συντηρούν συμμορίες του υποκόσμου;

Θεωρώ γελοίο να πρέπει να απαντήσω στον οποιοδήποτε αν ξέρω που είναι η ‘’Λεωφόρος Νίκης’’ ή η ‘’Λεωφόρος Στρατού’’, για να γλιτώσω το ξυλοφόρτωμα…

Θεωρώ γελοίο να τρέχουν πολιτικάντηδες στο κάθε ‘’Καραϊσκάκης’’ για να βγουν φωτογραφία δίπλα στον Πρόεδρο.

Θεωρώ γελοίο να μην μπορεί επίσημα να είναι κάποιος Πρόεδρος στη δική του ομάδα, λόγω ποινικών και άλλων αδικημάτων και η Πολιτεία όχι απλώς να παρακολουθεί ανενόχλητη, αλλά να χειροκροτεί κιόλας.

Θεωρώ απαράδεκτο να παίζει η ομάδα σου στο κορυφαίο επίπεδο και εσύ να επιτίθεσαι εντός αγωνιστικού χώρου(!) στους οπαδούς της φιλοξενούμενης ομάδας, που συγκαλύπτει ακροδεξιά στοιχεία τα οποία ‘’συνεργάζονται’’ με άλλους ‘’εγχώριους εχθρούς-αντιπάλους’’. Κι όλα αυτά σε live μετάδοση…

Ότι και να πούμε για την περίφημη ‘’βία στα γήπεδα’’ δεν φτάνει και ίσως καταντά γραφικό.

Όμως ανεξάρτητα από ομάδες, αθλήματα, κόμματα, μεγαλοπροέδρους και ότι άλλο θέλετε, η ανθρώπινη ζωή έχει αξία ρε αποβράσματα!Μόνο αυτό μετράει!

Κανένας γονιός δεν πρέπει να κλαίει το παιδί του επειδή αυτό μπορεί να κάνει μία ανοησία ή πολύ απλά να φορά το ‘’λάθος’’ κασκόλ….

Αυτό που συνέβη στον Κούμπα, θα μπορούσε να είναι αιτία διακοπής του πρωταθλήματος για πολλά χρόνια.

Όμως και τότε με λύπη θα διαπιστώναμε ότι για μια ανάλογη επίθεση, αιτία μπορεί να είναι απλά ένα ‘’κόκκινο φανάρι’’, ένα ‘’μπινελίκι’’ ενός αγανακτισμένου πολίτη προς ένα δημόσιο λειτουργό ή απλά ένα περίφημο ελληναράδικο ‘’ξέρεις ποιος είμαι εγώ;’’.

Δυστυχώς η βία έχει ποτίσει τόσο βαθιά την καθημερινότητα μας, που ειδήσεις σαν αυτό που συζητάμε περνάνε και δεν μας προβληματίζουν καν! Συνεχίζουμε απλά το φαγητό μας...

Μέχρι να χτυπήσουν την πόρτα μας …

Ο πρώτος μου τελικός!

Έχω πάει πολλές φορές σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδος.Από το 1978 σε ηλικία 6 ετών όταν ένας αγαπημένος μου θείος με πήρε μαζί του και με κράτησε 90 λεπτά στα πόδια του(ήμουνα και χοντρούλης μικρός,ζόρικο!). Ήταν το ΑΕΚ-ΠΑΟΚ 2-0 στο Καραϊσκάκη. Έτυχε να είναι και ανήμερα των γενεθλίων μου, 4 Ιουνίου 1978.

Ο Μπάγεβιτς και ο Μαύρος έκαναν τα δυο γκολ και έγιναν στα μάτια μου υπερήρωες!Όταν έπαιζα με τους φίλους μου στη γειτονιά,στο δρόμο(ναι,είχα την τύχη να το προλάβω...) δοκίμαζα τις κινήσεις τους!Χοντρούλης όπως ήμουν πάλευα λοιπόν να κάνω ντρίμπλα με τακουνάκι που ήταν σπεσιαλιτέ του Ντούσκο!Πολύ γέλιο!

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ'αυλάκι. Νίκες εντυπωσιακές (με τον Απόλλωνα 7-1), ήττες δραματικές (με ΠΑΟ στα πέναλτυ το '94 μετά τις ανατροπές και το 3-3) και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Κυρίως τελικοί στο Ολυμπιακό Στάδιο. Εκτός Αθήνας δεν πήγαινα. Δεν είμαι τόσο μάχιμος!

Έφτασε η στιγμή λοιπόν φέτος, να καλύψω και τον πρώτο μου τελικό σαν αθλητικός ρεπόρτερ, λόγω aekpassion!Eμπειρία ζωής!Το περίμενα μέρες!

Είχα πολλά ζόρια τον τελευταίο χρόνο.Η προσμονή της κάλυψης του τελικού με αναζωογόνησε!Το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα-ασχολία στην καθημερινότητά μου, που δυστυχώς κατακλύζεται από πολλή δουλειά (χωρίς απολαύσεις, όπως είναι συνήθως τα επαγγέλματα βιοπορισμού).

Η ενασχόληση μου με την αθλητική δημοσιογραφία, η ''αρρώστια'' μου για τη μπάλα και το πέρασμά μου από το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ, ήταν το διαβατήριο για τον 77ο τελικό Κυπέλλου Ελλάδος.

ΑΕΚ-ΠΑΟΚ για 3η σερί φορά.Το έβλεπα ότι για να κερδίσει η ΑΕΚ έπρεπε να συμβούν πολλά.Δεν συνέβηκαν τελικά. Εγώ επικεντρώθηκα στο επαγγελματικό κομμάτι της δημοσιογραφικής κάλυψης από την προηγούμενη μέρα, όταν και παρέλαβα τη διαπίστευσή μου από την ΕΠΟ στην αίθουσα ΜΜΕ στο ΟΑΚΑ.
''Φτιάχτηκα'' πραγματικά! Θα βρισκόμουν σε έναν τελικό Κυπέλλου σαν αθλητικός ρεπόρτερ!Πείτε με και γραφικό, αλλά πραγματοποίησα ένα όνειρό μου.Δεν είναι και μικρό πράγμα!

Στα πλαίσια του...δημοσιογραφικού δαιμονίου, προσπάθησα να κάνω πράγματα.Να μην μείνω απλώς θεατής-παρατηρητής.Έκανα ένα ωραίο ''κονέ'' με δημοσιογράφους από ΠΑΟΚτσίδικο site και βγάλαμε ένα πολύ καλό pregame show μια ώρα πριν τη σέντρα, μιλώντας καθαρά ποδοσφαιρικά.Πολύ το φχαριστήθηκα κόντρα στο νοσηρό κλίμα του αγώνα.Μεταδώσαμε και γράψαμε τον αγώνα με τον πιο επαγγελματικό τρόπο.Ασχολήθηκα μόνο με το ποδόσφαιρο.Με τον Κρέσπο και τον Βαρέλα, που μέχρι σήμερα να παίζαμε γκολ δεν θα τους βάζαμε!Με τα τρικ του Λουτσέσκου, που νίκησε κατά κράτος τον Μανόλο.Με την ψυχή του Μιχάλη Μπακάκη που πάλευε να ανέβει στην πλάτη του Άκπομ για να ανακόψει επιθέσεις.Respect!

Όμως ήταν ένας αγώνας που είχε προσκεκλημένους όλους αυτούς που καταστρέφουν το ποδόσφαιρο, που δεν νοιάζονται για το ποδόσφαιρο, που δεν νοιάζονται για την ομάδα τους,αλλά με πρόσχημα αυτήν θέλουν να επιβεβαιώσουν το αρρωστημένο τους ''εγώ''.Το κατάφεραν!Έδιωξαν όλους τους άλλους κι έκαναν το δικό τους πάρτυ. Χαμένοι στις ουσίες και στο φανατισμό τους.
Υπήρξαν στιγμές που μετέδιδα τον αγώνα και λοξοκοιτούσα μήπως με πάρουν τα σκάγια!Δεν με ένοιαζε όμως!Το γούσταρα πολύ που ήμουν εκεί.Που περιέγραφα τον τελικό που έπαιζε η ΑΕΚάρα μου κι ας τον έχασε!Εγώ θα σ'αγαπώ και μη σε νοιάζει!

Σίγουρα όμως υπήρξαν στιγμές που έλεγα μέσα μου ''καλά ρε τι κάνεις;Aν κάνουν ντου αυτοί της Θύρας 4 που είχαν καταλάβει τις θέσεις VIP του ΟΑΚΑ, πάμε χαμένοι!''Το ξεπερνούσα όμως γρήγορα,επικεντρώνοντας την προσοχή μου στον αγωνιστικό χώρο.Όσοι έπρεπε να είναι εκτός γηπέδου ήταν εκεί! Λυπηρό! Αποτυχία ΕΠΟ, Αστυνομίας και Υπουργείου.Δύσκολα βρίσκεις ελπίδα ότι αυτό θα αλλάξει, ότι αυτό θα βελτιωθεί.Γι'αυτό και πολλοί με κράζουν.... '''τί θέλεις και μπλέκεις, με τι ασχολείσαι....''!

Είχα σχέδια για μετά τη λήξη.Είχα την ελπίδα ότι θα βγούμε φωτογραφίες με το Κύπελλο.Ότι θα καλύψω πανηγύρια και θα ξενυχτήσουμε στη Νέα Φιλαδέλφεια, έξω από τη Σκεπαστή.
Δεν πειράζει όμως.Πάλι εδώ θα είμαστε.Στον επόμενο τελικό.Κι ας είναι μέσα στη Τούμπα!

Εξάλλου το είπα και παραπάνω!Το Σάββατο της 11ης Μαΐου έκανα μετάδοση δίπλα στη Θύρα 4 που είχε μεταφερθεί στο ΟΑΚΑ !
Θα έχω να το λέω.....Δεν ξενερώνουμε ποτέ!

Μια βόλτα στο γήπεδο

''Τέλειωσέ το - το ευλογημένο - δε μπορώ, δε μπορώ να περιμένω!''

Σημερινή αυτοψία στα ιερά χώματα της Νέας Φιλαδέλφειας...

περισσότερα ... ΕΔΩ